Najstarszym prezentowanym typem hełmu jest piętnastowieczna łebka (zwana też saladą) z poziomą szczeliną – wizurą umożliwiającą patrzenie. Szesnastowieczne hełmy jazdy to trzy przyłbice o ruchomych osłonach twarzy: sabaudzka, tzw. Totenkopf, naśladująca trupią czaszkę; żłobkowana przyłbica maksymiliańska z XVI wieku, oraz przyłbica włoska z początku epoki renesansu. Ponad nimi używane w XVI i XVII w. szturmaki z ruchomymi osłonami policzków oraz moriony zwane w Polsce od czasów „potopu” hełmami szwedzkimi. Nad całością dominuje unikalny miecz z XV w. będący symbolem stanu rycerskiego.
Wśród broni palnej nie sposób pominąć potężnych hakownic z początku XVII w. Nazwa tej ciężkiej broni wałowej wywodzi się od haka u dołu lufy hakownicy zaczepianego o mur zamkowy lub burtę wozu taborowego w celu zamortyzowania potężnego odrzutu przy strzale. Muzeum posiada również mały moździerz i dwa działka – wiwatówki, używane niegdyś do uświetniania zabaw dworskich.
W przyściennych gablotach ulokowano archeologię i zespół luf muszkietów i strzelb z XVII – XVIII w. Interesującą historię posiadają zabytki archeologiczne odnalezione na terenie zamku i w jego okolicach. Wśród nich kolekcja numizmatyczna: od rzymskich denarów (znajdowanych wzdłuż pradawnego szlaku komunikacyjnego i na pobliskiej przeprawie przez Liwiec), aż do tymfów, dukatów i ortów z XVII/XVIII w. odnalezionych na starym cmentarzysku i podczas budowy ulicy w Liwie.
