Na ścianie za fotelem w stylu renesansowym widnieje efektowna, haftowana złotą i srebrną nicią tkanina turecka z tugrą – kaligraficznym znakiem osobistym sułtana Abdülmecida I (ur. 1823 – zm. 1861). Narożnik obszernej sali zajmuje unikalny zabytek gdańskiego rzemiosła artystycznego: piec w typie holenderskim z I poł. XVIII w. z kaflami malowanymi w urocze scenki rodzajowe. W całej Polsce zachowało się jedynie 12 takich pieców, w tym jeden w pałacu w Wilanowie.
Zbroje oraz broń drzewcowa są niezbędnymi w Sali Rycerskiej akcentami militarnymi dodającym jej wnętrzu marsowego charakteru. Halabardy z XVII – XIX w. charakteryzują się zmniejszeniem walorów bojowych na rzecz dekoracyjności, co odróżnia je od prymitywnych lecz morderczych w użyciu „prototypów” tej broni z XIV w., które pozwoliły szwajcarskim chłopom zwyciężać rycerską armię Austrii. W kolejnych wiekach sławni z waleczności szwajcarscy najemnicy rozprzestrzenili halabardy po całej Europie. Do tej pory posiada je na wyposażeniu najmniejsza armia świata- szwajcarska gwardia papieska w Watykanie. Obok halabard wiszą dwa szpontony z XVII/VIII w. oraz rzadki egzemplarz partyzany oficera gwardii szwajcarskiej Augusta III Sasa. Szponton i partyzana przed wprowadzeniem mundurów z dystynkcjami były oznakami wyższych szarż w formacjach piechoty. Zbroje w Sali Rycerskiej to przede wszystkim stalowe kirysy złożone z napierśnika i naplecznika. Jako ochrona kirasjera, czyli ciężkozbrojnego jeźdźca, zastąpiły w XVII w. pełne zbroje rycerskie. Kilka kirysów z XVI-XVIII w. oraz stalowy obojczyk i nakarczek można podziwiać w Sali Rycerskiej. Niektóre z nich noszą ślady po uderzeniach kul karabinowych, które trafiły ich właścicieli – są to pamiątki z dawnych pól bitewnych.
